Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ πάντως το ψέμα -το αγαπώ. Το να ακούς ψέματα είναι συγκινητικά υπέροχο αφού κάποια στιγμή σε οδηγεί- με νομοτελειακή συνέπεια – στην αλήθεια των πραγμάτων.
Κι αν στη νεοελληνική γλώσσα το Ψέμμα έχασε λίγη από τη δύναμή του -αφού πλέον γράφεται με ένα Μ.- στα αυτιά των κοριτσιών παραμένει παντοδύναμο. Ευτυχώς όχι για πάντα.
Ας πούμε εγώ…Τραβάω τους τύπους -που έχουν το ψέμα και την υπερβολή πιο εύκολα κι από τον πρώτο πρωινό καφέ- σαν το μπλε φως το κρεοπωλείο των χωριών, τις μύγες. (Προφανώς κάπως το «εμπνέω» κι εγώ όλο αυτό το show off αλλά ψέματα δεν λέω…)
Για μένα η παραληρηματική αμετροέπεια, οι υποσχέσεις, το κομπολόι των λευκών ή των πολύχρωμων ψεμάτων, έχουν, πολλές φορές λειτουργήσει σαν παυσίπονο, σαν κίνητρο, σαν καύσιμο κι εντέλει σαν αλάνθαστο μέτρο σύγκρισης.
Με αφετηρία, λοιπόν, την αδάμαστη αδυναμία μου -στους άντρες τύπου Κύβος του Ρούμπικ και με την κοριτσίστικη -σχεδόν εφηβική αντίληψή μου- πως ο Έρως και το romance οφείλει να είναι η Αρχή και το Τέλος των πάντων, έχω ακούσει πολύ παραμύθι. Μούφες, Μπαρούφες, Φίδια, Μούσια, Παραμύθι για αγρίους και Μάγισσες, -όπως και να το πεις- μέσα είσαι.
Μέχρι προσφάτως θύμωνα, απογοητευόμουν, εξοργιζόμουν. Ξενυχτούσα αναζητώντας στο ταβάνι μου -είναι που δεν καπνίζω βλέπεις- απαντήσεις σε απορίες τόσο του αριστερού όσο και του δεξιού ημισφαιρίου του σπάνιου εγκεφάλου μου.
Όμως η ηλικία- τι Από Μηχανής Θεός είναι, ρε φίλε, ο χρόνος που περνάει- έβαλε μία αναπάντεχα ανακουφιστική τελεία στις διαδικασίες εξιχνίασης συναισθηματικών μυστηρίων και υπερανάλυσης χαμένων «ευκαιριών».
Το ερωτικό ψέμα αυτό που ακούς και ίσως λες -και το πιστεύεις κι εσύ ό ίδιος την ώρα της τρέλας- πάνω στην παραφροσύνη του έρωτα, την ώρα που καίνε τα μυαλά, οι καρδιές, τα σώματα πετάνε σπίθες και τα χείλη πετάνε φλόγες- κάνουν κατά τη γνώμη μου το ίδιο καλό που κάνει το Amoxil στο οδοντικό απόστημα.
Από το μεγαλειώδες κλασικό «Ποτέ δε θα μπω σ άλλο σώμα» του Μητσιά μέχρι το επικό – αν κι έχω καταλάβει τι μάρκα είσαι- «Πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη» του παμμέγιστου Μαργαρίτη. Μιλάω για το ψέμα που θέλεις να ακούσεις ή να ξεστομίσεις στην τρέλα σου επάνω και στη γλώσσα της υπερβολής, του ενθουσιασμού, του μη πεπερασμένου ή αντιθέτως – επειδή πάντα δύο όψεις έχει η ζωή- της απελπισίας, της απόγνωσης , της ανάγκης σου να πιαστείς έστω κι από λίγες λέξεις.
Υπήρξαν στιγμές που τα ψέματα -του άλλου- έφεραν λιακάδα στη ζωή μου, με έκαναν να δω ουράνια τόξα, τέντωσαν τα όρια του ορίζοντά μου και μου έδωσαν φτερά. Γι αυτό και μόνο, άξιζε το έργο.
Βαριέμαι να εμβαθύνω για αυτό κι αφήνω εδώ μια γρήγορη θεωρία όπου σύμφωνα με το νόμο της Προπαγάνδας -που μάλλον αποδίδεται στο Joseph Goebbels- «Αν επαλαμβάνεις ένα ψέμα αρκετά συχνά, τότε γίνεται αλήθεια σου. Αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν ως το «φαινόμενο της ψευδαίσθησης της αλήθειας». Δημιουργούμε δηλαδή μία ψεύτικη πραγματικότητα από την ανάγκη μας να την αναγνωρίσουμε ως αληθινή.
P.S.
Σου είπα ότι αγάπησα κι έζησα το κάθε ψέμα σου; Και ειδικά -αυτά που υποτίμησαν τη νοημοσύνη μου. Τα λάτρεψα. Γιατί συχνά -ακόμη κι αν χάσεις κάποιο χρόνο ή μείνεις και κανένα τρίμηνο κολλημένη σε κάποιον – τελικά το ψέμα είναι που σε μαθαίνει να ξεχωρίζεις σαν μύγα μέσα στο λευκό γάλα, τους γελοίους από τους σοβαρούς, τις μπαρούφες απ΄τις πράξεις και τους αληθινούς «πρίγκιπες» από τα βατράχια.
Αγαπημένε μου, γοητευτικέ και φιλάρεσκε Πινόκιο. Κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη. Εκεί όπου η μόνη αλήθεια σου είσαι Εσύ.
Εσύ η «Παράσταση» κι εγώ το «κοινό». Έγινες από Θεός στο βάθρο, ένας αμετροεπής ξεχαρβαλωμένος Superman με δύναμη δανεική.
Αυτό μόνο με χάλασε. Κατά τα άλλα τα έλεγες τόσο ωραία…
No Comments