Για αρκετές μέρες προτιμούσα να ακούω μουσικές – απελπισμένες και στενάχωρες- να βγάζω φωτογραφίες -που ποτέ δεν δημοσιεύω- να κλείνω τα αυτιά μου στις πρωτοβουλίες που συχνά παίρνει η καρδιά μου , να κοιμάμαι λίγο, να δουλεύω πολύ και να χαζεύω Μy Style Rocks- NAI Μy Style Rocks – παρά να γράφω…
Όχι γιατί είχα χάσει την έμπνευσή μου αλλά κυρίως γιατί αν πόσταρα κάτι θα έγραφα κάτι τραγικά τυπικό. Ή κάτι αβάσταχτα μελοδραματικό ή κάτι εξόφθαλμα ψεύτικα αισιόδοξο. Κι εγώ δεν είχα διάθεση για τίποτα από τα τρία.
Όμως αυτό το σκατ@συναίσθημα, η κ@λοδιάθεση δεν περνάει..Σαν λοίμωξη που επιμένει…Σαν αυτοάνοσο- από αυτά που η διάγνωση- ξέφυγε ακόμη κι απ τον λατρεμένο μου Dr House και κατατρώει ένα-ένα τα υγιή κύτταρα συνεχίζοντας αγέρωχα την επέλασή του…
Με τον ενοχλητικό ομφαλοσκοπικό εγωκεντρισμό που με χαρακτηρίζει – το υπερμεγέθες ΕΓΩ του Κριού βλέπεις- νιώθω την ανάγκη και πάλι να σου μιλήσω για το πως νιώθω. Αυτή την παράξενη εποχή.
Στη γλώσσα των παρομοιώσεων θα σου πω σαν πόδι που πέρασε όλο το καλοκαίρι σε σανδάλια και σαγιονάρες και πρέπει να στριμωχτεί σε γόβα και να τρέξει Μαραθώνιο. Σαν κουμπί jean που πρέπει να κουμπώσει ενώ έχεις πάρει πέντε κιλά. Σαν δαχτυλίδι που φρακάρει από την κατακράτηση. Σαν τη φέτα του τυριού ανάμεσα στις δύο φέτες ψωμιού του toast.
Δεν σου φτάνουν τα παραδείγματα; Μπορώ να σου λέω κι άλλα για ώρες: Σαν άντρας που έχει αποφασίσει να ζητήσει στη γκόμενα να χωρίσουν κι εκείνη του ανακοινώνει πως είναι έγκυος…Σαν σε μακροβούτι από εκείνα που δεν σου φτάνει η ανάσα και αναδύεσαι στην επιφάνεια του νερού με πανικό και ταχυκαρδία…
Στριμωγμένη. Δε χωράω στα ρούχα μου, στο σπίτι μου, στις επιλογές μου, στη ζωή μου. Ασφυκτιώ. Πνίγομαι. Διανύω φάση που το ρήμα Φεύγω, να φύγω, θα φύγω, έφυγα, έχω φύγει, τεστάρει τις γραμματικές μου γνώσεις 24/7.
Σε μια εποχή που ο ρεαλισμός, οι πράξεις και οι αποδείξεις είναι θρησκεία, τα λόγια μου, το συναίσθημα μου και η περιφορά της μίρλας μου είναι ότι πιο άκαιρο και άκυρο…Και μετά είναι η στιγμή. Αυτή η στιγμή που θέλεις να φύγεις αλλά δεν έχεις που να πας…
Λυπάμαι. Δεν μπορώ.όμως, να κάνω αλλιώς. Δε θέλω να κάνω αλλιώς! Είμαι λυπημένη, με βαριά καρδιά και χαοτική σκέψη αυτές τις βδομάδες.
*Πρέπει να φας πολύ ξύλο για να μάθεις να μην πονάς πια. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι το κέρδος που αφήνει το παρελθόν. Τίποτα δεν πονάει πια…. #Aris_Terzopoulos
Σε άλλα νέα συνεχίζω κα -νο-νι-κό-τα-τα τη μέρα μου, τις υποχρεώσεις μου, τη δουλειά μου- με θηριώδη δύναμη και ροπή σαν super dooper εξακύλινδρος κινητήρας.
Aλλά πονάω. Αλλά πονάει. Και δεν νομίζω πως είμαι η μόνη…
PS. *Η φράση ανήκει στον κο Άρη Τερζόπουλο.
No Comments