Υπάρχει εκεί έξω ένας, ας τον πούμε αστικό- μύθος. The biggest the better. Ή μήπως πιο σωστά να πω υπήρχε…
Μάθαμε να ζητάμε, να θέλουμε, να προσπαθούμε, να πασχίζουμε για τα μεγάλα. Τα πιο μεγάλα κι απ΄το μπόι μας. Διαμορφώσαμε μια διεστραμμένη εξάρτηση από όλα τα «μεγάλα». Μεγάλα λόγια, μεγάλα δάνεια, μεγάλα σπίτια, μεγάλα επιχειρηματικά σχέδια- μεγάλα πιστωτικά όρια, μεγάλες υποσχέσεις, έως και μεγάλα- via plastic surgery- boobs! «Περισσότερα μηδενικά, τετραγωνικά, κυβικά….η παρακμιακή σημειολογία της σύγχρονης επιτυχίας»…
Ζήσαμε -so far- ως στρατιές από μικρά ανθρωπάκια έτοιμα να κάνουμε τα πάντα για το «Big Dream»! (Το οποίο δεν ήταν καν κι American…)
Σήμερα, σκουπίζοντας τα δάκρυα μας πάνω από τον τύμβο των μεγάλων προσδοκιών, του μεγάλου καλαθιού- της μεγάλης μπουκιάς- του μεγάλου πολιτικού οικονομικού φαγοποτιού, του απερίσκεπτου μεγάλου βηματισμού – ήρθαμε και «μπήκαμε» σαν πλεκτό πουλόβερ στο λάθος πρόγραμμα του πλυντηρίου…
Συρρικνωθήκαμε. Τοσοδούλες και τοσοδούληδες -σε φάση αναπόφευκτης διάσπασης -που κυκλοφορούμε σαν απομαγνητισμένα ηλεκτρόνια που έχουν εκτροχιαστεί από την προκαθορισμένη πορεία τους.
Σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο -αναλογικά- όλοι λίγο πολύ, αποχαιρετούμε την προηγούμενη ζωή μας ενώ από την μία μέρα στην άλλη, Έλληνες νεόπτωχοι συνθέτουμεκι επισήμως μία νέα κοινωνικοοικονομική τάξη.
Και κάπου εδώ ήρθε στο μυαλό μου η Αρουντάτι Ρόι. Όταν η πολυβραβευμένη Ινδή συγγραφέας έγραφε τον «Θεό των μικρών πραγμάτων» είμαι βεβαία πως δεν είχε ιδέα για την δική μου- αδόκιμη- νέα θεωρία ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Προφανώς και χρειάζεται αποφασιστικότητα για να υπερπηδήσεις τους νοητούς κύκλους που εσύ ο ίδιος έχεις χαράξει για να ξαναεπιστρέψεις στην μικρή κουκίδα του κέντρου. Δηλαδή της ουσίας.
Δεν θέλω να τσαλαπατήσω κάθε υποψία χαράς, όμως, σχεδόν τίποτα δεν είναι πλέον – και πολύ φοβάμαι πως δεν θα είναι ξανά- όπως το γνωρίζαμε. Το Re-size μοιάζει η μόνη σανίδα σωτηρίας- και γιατί όχι ισορροπίας;- στη νέα μας ζωή.
Γυρνάμε την πλάτη στα μεγάλα, στα υπερβολικά, στα πομπώδη. Κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι μπορώ να σου το ξαναπώ στη γλώσσα της τεχνολογίας. Στους υπολογιστές υπάρχει μία εντολή όπου μικραίνεις τα megabytes στα μεγάλα και «βαριά» αρχεία έτσι ώστε να μπορείς να τα διαχειριστείς πιο εύκολα… Πώς σου φαίνεται αυτό σαν ιδέα και για την καθημερινότητά μας;
Το μικρό, το προσιτό μας κλείνει το μάτι ως ultimate tip στο crisis management της ζωής μας. Τα mini δάνεια αποδεικνύονται πιο ευέλικτα, το petite καλάθι γεμίζει πιο εύκολα, oι μικροί ‘Eλληνες παραγωγοί και δημιουργοί καλλιεργούν μικρά θαύματα, οι μικρές ομάδες γράφουν ιστορίες επιτυχίας , τα cozy studio και τα σπίτια λιγότερων τμ είναι πρώτα σε ζήτηση, τα tiny στέκια και οι λιλιπούτειοι ξενώνες με χαρακτήρα είναι στη λίστα των αγαπημένων, οι λογικοί στόχοι πιο χειροπιαστοί κι επιτυχημένοι,τα baby car πόλης είναι το νέο φετίχ… Ακόμη και το «μικρό» βάρος είναι το καλύτερο…(Εκτός κι αν είσαι ράβδος χρυσού…)
O μινιμαλισμός κερδίζει στην όποια αναμέτρηση – με εξαίρεση ίσως μία. (Την πιο σεξιστική κι επίσης παραπλανητική, για να κάνουμε και την αγαπημένη αναφορά στο sex.)
Δεν ξέρω… Ο παρορμητισμός μου υπαγορεύει να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου και να τρέξω να αγοράσω ένα ακόμη ζευγάρι παπούτσια ή ένα ακόμη σακάκι κεντημένο με ημιπολύτιμες πέτρες ή παγιέτες που η λάμψη τους θα φωτίσει τη μουντή αυτή εποχή. Όμως, μεγαλώσαμε πια και υποτίθεται πως η ωριμότητά οφείλει να είναι ο πυλώνας της προσωπικότητας μας. Με «τεχνογνωσία» έστω κι από τις ψυχολόγες των πρωινάδικων, ή τα βιβλία αυτοβοήθειας και τις συζητήσεις στο γραφείο και τις παρέες, η αλλαγή είναι επιβεβλημένη. Αυτά που ξέραμε να τα ξεχάσουμε. Η προσαρμοζόμαστε -κυρίως ψυχολογικά- ή σαλτάραμε.
Θα ήθελα αυτή η νέα κατάσταση να είναι σαν λεκές από κόκκινο κραγιόν πάνω σε λευκό πουκάμισο. Με χλωρίνη και επιμονή να εξαφανιστεί. Πάντα, όμως, η κιτρινίλα που θα μείνει στο ύφασμα πρέπει να μας θυμίζει….Τους τοσοδούληδες που την είχαν δει Γίγαντες…
No Comments