Τα κλασικά περί μωρών κι ευτυχίας τύπου διαφήμισης δημητριακών τα έχουμε χορτάσει. Πάντα όμως έρχεται μία αφορμή για να ταράξει τα εφησυχασμένα ύδατα και να τινάξει την κοσμοθεωρία μου στον αέρα!
Σήμερα ήταν μία τέτοια μέρα- αφορμή. Τα σχολεία άνοιξαν και τα – ανυποψίαστα- παιδιά του κόσμου ξεκίνησαν τον -στρωμένο με μαρμελάδα και καλές προθέσεις- δρόμο τους προς τις μαθητικές τους υποχρεώσεις…
Καταιγιστική στο Facebook η παρέλαση των δύσκολων αποχαιρετισμών στην πόρτα, στο σχολικό, στο πεζοδρόμιο, στο προαύλιο του σχολείου, στο κατώφλι της τάξης… Με τσάντα, χωρίς τσάντα, full face ή η πλατούλα του παιδιού, στον Αγιασμό, στην συνάντηση με τους συμμαθητές, στην επιστροφή… Μέχρι και detail από το πρώτο snack στο lunch box, πήρε το μάτι μου!
Καλή Χρονιά στα παιδιά, Καλύτερη στους γονείς, λοιπόν… και oops είπα γονείς. Οι έχοντες παιδιά, τέκνα…Ως πνεύμα αντιρρησίας και κυρίως ως γυναίκα χωρίς παιδί – ακόμα- λέω να δω το θέμα από μία άλλη, πιο βολική και σαφώς πιο εγωκεντρική οπτική.
Ζήτημα, παιδί, λοιπόν! Μωρό, απόγονος, sweet baby,αγγελούδι, bebe, βλαστάρι. Όπως και να το πεις όλα οδηγούν στην ίδια διαπίστωση:
Από την στιγμή που αυτά τα περίπου 3.000 και κάτι γραμμάρια θα μπουν στη ζωή σου- κάτι σαν τυφώνα Κατρίνα το φαντάζομαι- τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Κι εννοείται πως μετά την απομάκρυνση εκ του μαιευτηρίου κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται!
Θες απόδειξη; Τα παιδιά εκτός από διαιώνιση του είδους, ευλογία, χαρά της ζωής είναι και αδυσώπητο ξενύχτι -χωρίς βότκες και Ρέμο-, κλάματα σαν κολλημένος συναγερμός αυτοκινήτου, μυροβόλες πάνες (8,96 ευρώ/44 τεμάχια) , πρησμένα ούλα, ατέλειωτα σάλια, αιφνιδιαστικές ρουκέτες του περιεχόμενου του στομάχου, πυρετοί και ιώσεις που εμφανίζονται λίγο πριν απογειωθεί το αεροπλάνο σου για ρομαντικό διήμερο με τον άντρα σου μετά από ενάμισι χρόνο κλεισούρας.
Και δεν τελειώνουμε εδώ. Μετά από λίγο έχουμε παιδικές ασθένειες και τεστ στο σχολείο, διατροφικές παραξενιές, γδαρμένα γόνατα και μαλλιοτραβήγματα για μία Lalaloopsy.
Και λίγο αργότερα άγρια εφηβεία και επαναστατικά μανιφέστο, κοπάνες από τα Αγγλικά και φλερτάκια με Μοικάνα κουρεμένους μηχανόβιους, κλεφτά τσιγάρα και ανεξέλεγκτες «φιλίες» στο Facebook, αθυρόστομες εκρήξεις και απελπισμένοι έρωτες.
Και λίγο αργότερα σπουδές, διδακτορικά κι επαγγελματική αποκατάσταση, Στρατός και χαρτζιλίκι μέχρι τα πρώτα…άντα.
Και λίγο αργότερα νέες ενήλικες ευθύνες, δεσμοί, γάμος πετυχημένος ή αποτυχημένος, και μετά τα παιδιά των παιδιών, και να που ο κύκλος κλείνει και ξαναφτάνουμε εκεί που τον πρωτοπιάσαμε. Στο παιδί!
Βέβαια από την άλλη είναι και αυτή η φατσούλα που με ιντριγκάρει. Η Μαριάννα. Η 8 ετών ανιψιά μου -ότι πιο κοντινό σε παιδί διαθέτω- που ένα της χαμόγελο φτάνει για να γκρεμίσει και να ξαναχτίσει τα πάντα.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος λόγος για να κάνεις παιδιά σήμερα. Για να προσφέρεις νέο αίμα στην κρεατομηχανή, για να του φορέσεις τη νέα baby σειρά του Valentino,για να ξορκίσεις τις δικές σου αποτυχίες αφού το «βελτιωμένο μοντέλο» είναι πάντα καλύτερο, για στελεχώσεις τα panel του ΤV Epsilon και την βασική εντεκάδα του Ολυμπιακού ή μήπως για να ανανεώσεις τα κύτταρά σου;
Παίζει βέβαια και η κλασική θεωρία αιώνων: απλά επειδή τον αγαπάς(;) και θέλεις και το κοινό σας δημιούργημα.
Δεν έχω βρει τη σωστή απάντηση και επειδή ο χρόνος πιέζει-αφόρητα είναι η αλήθεια- υπάρχουν στιγμές που αναφωνώ το ρητορικό πλην όμως πάντα επίκαιρο «Εγώ πότε θα γίνω μάνα»; Πότε θα γκρινιάξω για σπασμένα συλλεκτικά Playmobil, για λεφτά πεταμένα στα ιδιαίτερα, για μπάμιες που δεν τρώει, για μωβ ανταύγειες στα μαλλιά, για βραδινό πλύσιμο δοντιών, για άθλιους βαθμούς στην Άλγεβρα, για πεταμένα παπούτσια και ρούχα στο πάτωμα, για άκοπα νύχια, για ιλιγγιώδεις μίνι φούστες και καυτά σορτσάκια μέχρι το Θεό- για άνω κάτω δωμάτια και «Κλείσε το ρημάδι το tablet κι άνοιξε κανένα βιβλίο»;
Για ποιόν θα αγοράσω τις νέες υπέροχες Ugg, ποια μικρούλα θα εκπαιδεύσω στις it bags, σε ποιόν θα διηγηθώ το «Πρώτη Φορά Αριστερά» παραμύθι σε αυτή τη διαλυμένη χώρα; Σε ποιόν θα κληροδοτήσω το vintage- τότε cabrio μου; Ποια θα χαρεί το εξοχικό του παππού και τα κοσμήματα της γιαγιάς της και ποιός θα κληρονομήσει το αυτόγραφο που πήρα παίζοντας κάποτε ξύλο στο Μiami από την Beyonce;
Κι αν αυτοί δεν είναι ικανοί λόγοι για να αποκτήσω παιδί υπάρχει κι ένας τελευταίος. Ποιος θα μου δίνει με συνέπεια τα αντιθρομβωτικά μου στα 75 μου που ο πατέρας τους θα με παρατήσει για καμία σουρλουλού 30άρα Ουκρανή;
No Comments