Λίγα πράγματα μπορούν να φοβίσουν έναν Ολυμπιακό, πολίτη του κόσμου, αναγεννημένο πολλάκις στη ζωή του σαν τον Φοίνικα, κοσμογυρισμένο και μέχρι πρότινος Πρόεδρο Ορειβατικού Συλλόγου.
Ίσως ένα από αυτά τα λίγα -που πάντα τον έβγαζε από τα νερά του- να είναι η κόρη του. Δηλαδή εγώ.
Σήμερα θέλω να σου μιλήσω για τον δικό μου πατέρα που για πολλούς και διάφορους λόγους -συμβατικό- δεν τον λες. (Ξέρεις εσύ πολλούς που στις 12 μέρες χειρουργημένοι από 3πλό bypass κάνουν το γύρο της Ιταλίας οδικώς; Ξέρεις πολλούς που έβαζαν το πορτ μπεμπέ στην απαστράπτουσα του Jaguar- για τα ’70’s μιλάμε, ε;- και με πήγαινε βόλτες για να κοιμάμαι; Ξέρεις πολλούς που χάρηκαν όταν η έφηβη κόρη τους τους ανακοίνωσε ότι θέλει να πάρει δίπλωμα διαιτητή βόλει και να κάνει μαθήματα μοτοαιωροπτερισμού; )
Όταν, λοιπόν, ο 27χρονος τότε μπαμπάς μου, έμαθε ότι θα αποκτήσει κορίτσι έκανε πάρτι! Γιατί ήθελε να είναι κορίτσι το πρώτο του παιδί. (Να θυμηθώ να τον ρωτήσω αν το έχει μετανιώσει).
Μετά αποφάσισε πως αντί για Κατίνα όπως φώναζαν τη μακαρίτισσα τη μάνα του- θα με βαφτίσουν Κάτια. Και πως έγινε αυτό; Ήταν με τη mother-με την κοιλιά τούρλα σε μένα βλέποντας στο Λονδίνο-νομίζω- την Λίμνη των Κύκνων. Η πρίμα μπαλαρίνα λεγόταν Κatja κάτι -Ρωσσάκι δηλαδή- και είπε στην μπαϊλντισμένη -έγκυο, «Κάτια, θα το πούμε το μωρό». Βέβαια εγώ, το μπαλέτο και η χάρη καμία σχέση αλλά.. το προσπερνάμε! (Μπαμπά σ ευχαριστώ και γι’ αυτό).
Ο μπαμπάς, λοιπόν, για κάθε κορίτσι είναι αδυναμία μεγάλη. Αλλά και πληγή. Αφού μοιραία -ως πρώτος άντρας στην καρδιά της- είναι εκείνος που θα της δείχνει ποιον άντρα ψάχνει – ή δεν πρέπει να ψάχνει- η πυξίδα της.
Το βλέπω σε μένα που -ακόμη κι αν δεν του το έχω πει- εκείνον θέλω να κάνω πάντα πρώτο περήφανο. Το βλέπω στην 14χρονη ανιψιά μου που την τεράστια κι ασφαλή αγκαλιά του πατέρα της αναζητάει όταν έρχονται τα δύσκολα, αλλά το διαβάζω και στις φροϋδικές αναλύσεις της γυναικείας ψυχολογίας και σεξουαλικότητας.
Βέβαια στη δική μου περίπτωση – τώρα που το καλοσκέφτομαι- μάλλον αυτό δεν ισχύει 100% αφού -ενώ του εκφράζω τον θαυμασμό μου πως παραμένει αγαπημένο ζευγάρι με τη μαμά μου -(από εκείνα που μετά από 55και χρόνια κάθε Αγίου Βαλεντίνου της φέρνει λουλούδια και σε κάθε νέο κάταγμα ισχίου της-sorry μαμά- είναι η super «νοσοκόμα» της ) -το αστείο μας είναι πως: «Μπαμπά αν ποτέ σε είχα παντρευτεί στον πρώτο μήνα επάνω θα κατέθετα αίτηση διαζυγίου»…
Όπως και να΄χει, κι ενώ όλοι οι υπόλοιποι άντρες της ζωής σου είναι πάνω- κάτω κάπως ίδιοι – εκείνος πάντα θα κάνει τη διαφορά.
Μπαμπάς, λοιπόν, είναι εκείνος ο -ανυποψίαστος- άντρας που όταν είσαι 1-5 μηνών τρέμοντας να μην του σπάσεις σαν εύθραυστο κρυστάλλινο ποτήρι θα προσπαθεί να σου αλλάξει πάνα. Στα 5 σου θα τρέχει μέσα στη νύχτα να βρει την ξεχασμένη σου Barbie στην παραλία γιατί χωρίς αυτή δεν μπορείς να κοιμηθείς. Στα 9 ίσως και να σε παίρνει μαζί του στο γήπεδο ή στο πάρκο με τους κροκόδειλους για σαφάρι όπως έκανε ο δικός μου.
Οι φήμες λένε πως ο «καλός μπαμπάς» είναι χορηγός των οικονομικών αλλά και των φιλοδοξιών σου, διαιτητής στους κλασικούς οικογενειακούς καυγάδες με τη μαμά και τον αδελφό σου, private driver σε φροντιστήρια, εξόδους πάρτι και θα γίνεται θυσία και χαλάκι να σκουπίζεις τα πόδια σου σε κάθε σου καπρίτσιο.
Πώς πρέπει να είναι: Φίλος, Σύντροφος, Ψυχίατρος, Θεραπευτής, Καλός Ακροατής, Οργανωτικός, Καλός Πατέρας, Συμπονετικός, Ευγενικός, Αθλητικός, Προσεκτικός, Γενναίος, Έξυπνος, «Αδελφός», «Πατέρας», Κυρίαρχος, Μάγειρας, Ηλεκτρολόγος, Ξυλουργός, Υδραυλικός, Μηχανικός, Ανεκτικός, Συνετός, Ψυχολόγος, Αστείος, Δημιουργικός, Τρυφερός, Δυνατός, Συγκαταβατικός, Ελεήμων, Φιλόδοξος, Ικανός, Θαρραλέος, Αποφασιστικός, Αληθινός, Αξιόπιστος, Διακοσμητής, Στιλίστας . Ορειβάτης (αριστερά ο μπαμπάς μου) και να εξαφανίζει κατσαρίδες και λοιπά έντομα! (Πώς να τον ανταγωνιστεί κάθε σύντροφος, αλήθεια;)
Χωρίς ταυτόχρονα να ξεχνάει να: σου κάνει τακτικά κομπλιμέντα, να αγαπάει τα ψώνια, να σε προσέχει πολύ- χωρίς να περιμένει ανάλογη προσοχή-, να σου δίνει χρόνο, να σου δίνει χώρο, χωρίς ποτέ να «ανησυχεί» πού πηγαίνεις. (Έχω ακούσει εγώ σενάρια για εμπόρους ανθρώπινων οργάνων…)
Ο δικός μου πάλι δεν είναι έτσι. Δεν ξεπέρασε ποτέ το γεγονός ότι δεν έγινα δικηγόρος -όπως ήθελε-αλλά δημοσιογράφος. (Το ότι υπήρχε και η εναλλακτική της ηθοποιού- το έχει κάνει delete…)
Προτίμησε την ακεραιότητα του σώματος, των νεύρων και του αυτοκινήτου του και με παρέδωσε για μαθήματα οδήγησης στα έμπειρα χέρια του δυστυχούς κου Μάκη των τοπικών σχολών Κουιρουκίδη για να μάθω να οδηγώ το ρημαδιασμένο Citroen Visa του αδελφού μου.
Δεν χώνεψε κανένα μου άντρα -μάλλον λογικό το βρίσκω -εκτός από εκείνους που τελικά κι εγώ έπληττα αφόρητα.
Δεν μπορεί να καταπιεί το πόσο τσαπατσούλα κι ανοργάνωτη είμαι στα έγγραφα μου, στα φορολογικά μου, στην τήρηση και παρακολούθηση των ενσήμων μου κλπ.
Με φώναζε επί χρόνια..Ερυθρό Σταυρό όταν δούλευα αμισθί στο δημοσιογραφικό μου ξεκίνημα.
Δεν αντιλαμβάνεται ακόμη και σήμερα τί έχω αυτό το ρημάδι το κινητό και το ipad συνέχεια στα χέρια μου και κυρίως τί είναι αυτά που γράψω κι εκθέτω την οικογένεια στο blog μου ( θα δεις σήμερα μπαμπά τί είναι..)
Και κυρίως δεν θυσίασε κανένα ποδοσφαιρικό αγώνα – ειδικά του Θρύλου- ή ταινία -καθώς το τηλεκοντρόλ είναι η φυσική προέκταση του χεριού του και η κεντρική πολυθρόνα του σαλονιού απόλυτα στοιχισμένη απέναντι από την super plasma TV- προκειμένου να δω Beverly Hills ή Εurovision…
Όμως τον ευχαριστώ… Γιατί από τη στιγμή που με έμαθε να σκοτώνω μόνη μου τις κατσαρίδες, τί να μου που οι άλλοι «μπαμπάδες»-χορηγοί;
Ο πατέρας μου, ο Γιώργος -άθελά του- με έμαθε να ξεκινάω πάντα με το κακό σενάριο, την κακή εκδοχή, το καταστροφικό σενάριο. Κι αυτό είναι η αλήθεια σου γδέρνει και τον ενθουσιασμό και την ψυχολογία.
Όμως – αν και συχνά αδικώ τον εαυτό μου- έτσι έμαθα να αγαπάω, να μάχομαι, να γκρινιάζω -αφού δυσκολεύομαι τραγικά να διεκδικήσω ανοιχτά ο,τι θέλω- αλλά κυρίως να μην το βάζω κάτω ποτέ! Έμαθα να κάνω σάλτο μορτάλε χωρίς δίχτυ ασφαλείας στο κενό με την πίστη πως θα τα καταφέρω, ακόμα και αν μοιάζει απίθανο.
Με έμαθε να σέβομαι τον εαυτό μου. Ο αυτο-σεβασμός είναι ο μοναδικός δρόμος προς την ισορροπία και την ευτυχία και να μην τρέχω πίσω από το χρήμα και την φήμη αλλά να κυνηγήσω την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια και την ακεραιότητα.
Μπαμπά, εσύ -μετά από 55 + χρόνια κοινής κι αγαπημένης ζωής μαζί με την μαμά μου- με έμαθες, όχι με λόγια, αλλά με την στάση σου και τις πράξεις σου πως ο Ένας και Μοναδικός οφείλει να είναι εκείνος που:
- σε κοιτάζει τη στιγμή που κλαις ή γελάς, θυμωμένη, όμορφη, κουρασμένη, μακιγιαρισμένη ή άρρωστη, και δεν θέλει να πάρει τα μάτια του από πάνω σου.
- ακολουθεί την καρδιά του κι αυτή θα τον φέρνει πάντα κοντά σου.
- ξυπνάει δίπλα σου κάθε πρωί, σε τιμά και σε έχει προτεραιότητα στην καρδιά του, στην ψυχή του, στη ζωή του.
- σου δίνει το χώρο που χρειάζεσαι για να αναπνέεις, τη δύναμη για να δυναμώνεις τη φωτιά που έχεις στην καρδιά σου, την ασφάλεια να ανοίξεις τα φτερά σου και την έμπνευση για να γίνεσαι καλύτερη σύντροφος και καλύτερος άνθρωπος.
Μετεξεταστέος, σκέφτομαι, θα έμενε o Γιωργάκης από τους σημερινούς life coaches και τους ειδικούς.. Αλλά τι να κάνουμε. Του έχουμε αδυναμία…
Και τώρα στο δια ταύτα:
Πώς εσύ μπορείς να κάνεις έναν μπαμπά ευτυχισμένο;
Να τον αγαπάς και να του το δείχνεις -όσο τον έχεις .
Να μην τον ανεβάζεις στα social media σε αηδίες- (κάτι που κάνω εγώ!)
και τέλος…
Να του δίνεις -ειδικά αν είναι απόμαχος όπως ο δικός μου- να τρέχει σε Δημόσιες Υπηρεσίες και Τράπεζες να τσακώνεται για τα συμφέροντά σου, να πηγαίνει για σέρβις και πλύσιμο το τρισπαρατημένο αυτοκίνητό σου και φυσικά να σου πληρώνει τους λογαριασμούς σου. (Με δικά σου λεφτά, κοπελιά!)
Μετά τα 70 για αυτά ζουν*. Και για το εγγόνι τους. Η οποία στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι επίσης κορίτσι!
*Αν και ο δικός μου -τώρα που το σκέφτομαι- οργανώνει ήδη την επόμενη του εκδρομή κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα αναρωτιέται – μάλλον ρητορικά- «Εχεις αρχειοθετήσει τις παλιές καρτέλες με τα ένσημα που σου κρατάω από το 1988…???»
No Comments