Υπάρχουν οι άντρες. Υπάρχουν, όμως, και οι Αλλιώτικοι άντρες. Μιλάμε για τύπους με ψυχές ανορθόδοξες που δεν μετράνε τη ζωή τους με τις αναπνοές που παίρνουν αλλά με τις στιγμές που τους -και σου- κόβουν την ανάσα. Σκέφτομαι πως μόνο το «Αλλιώτικοι» ίσως…
Είναι βαρετό κι επαναλαμβανόμενο. Έως και αγενές το θεωρώ. Κάθε αντρικό site, περιοδικό ή διαφήμιση αρσενικού ενδιαφέροντος να φορτώνει αβασάνιστα χαρακτηρισμούς στον υποψήφιο αναγνώστη, τηλεθεατή, καταναλωτή του. Τσιτάτα που τρελαίνουν το σύστημα τους και βραχυκυκλώνουν την αντίσταση της αυτοπεποίθησής τους. «Ο άντρας στα καλύτερά…
To πρώτο μου ρολόι ήταν δώρο του μπαμπά μου στα 6 μου, αγορασμένο στο Lugano νομίζω. Με κόκκινο λουράκι και τα χέρια του Μίκυ Μάους για δείκτες. Το φόρεσα κατευθείαν στο δεξί. 40 χρόνια και διάφορα στραπάτσα μετά, δυο παράξενα πράγματα συνειδητοποίησα…Αγάπησα κι αγαπώ τα…
Λατρεύω να μισώ μερικές γυναίκες. Αυτές τις γυναίκες οι οποίες κάθε Σεπτέμβριο γιορτάζουν την προσωπική τους Πρωτοχρονιά. Επιστρέφοντας μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο άμμο και διακοπές στο σπίτι , στο γραφείο, στις υποχρεώσεις, στην όποια ζωή τους εν ολίγοις- έχουν κέφι, όρεξη, στόχους, πρόγραμμα…